Βρισκόμαστε ακριβώς στη στιγμή που οφείλουμε στα παιδιά μας, στους γονείς μας, σε όσους έβαλαν πλάτη τα σκληρά χρόνια της κρίσης, να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

Σε μια Ευρώπη που αλλάζει, σε ένα διεθνές στερέωμα γεμάτο προκλήσεις, η Ελλάδα έχει ανάγκη από πολιτική που ενώνει, που χτίζει, που εμπνέει.

Οφείλουμε να οικοδομήσουμε μια Ελλάδα που θα ανήκει ξανά στους πολλούς και όχι στους λίγους και ισχυρούς. Μια Ελλάδα που θα αγωνιά για τη νέα γενιά αυτού του τόπου και θα την τοποθετεί στο επίκεντρο και όχι στο περιθώριο των εξελίξεων. Μία Ελλάδα της πολιτικής και όχι της μικροπολιτικής που δεν αφορά κανέναν.

Η σκληρή πραγματικότητα δεν αφήνει πια περιθώρια για ατέρμονη μεμψιμοιρία, ενώ έχουμε άπειρες δυνατότητες και πλεονεκτήματα ως χώρα, ως λαός. Όσο εμείς οι ίδιοι όμως επιμένουμε να αναλωνόμαστε γύρω από κουβέντες σχετικά με την απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος, αντί να ενημερώνουμε για το θετικό μας πρόγραμμα για το αύριο, απλώς γινόμαστε κομμάτι του προβλήματος.

Μετά από 6 χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, με ένα συντηρητικό πρόγραμμα που έχει αποτύχει στην πράξη, η χώρα μας είναι η προτελευταία χώρα σε αγοραστική δύναμη, μόνο πάνω από τη Βουλγαρία. Το κόστος στέγασης, ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, υπηρεσιών είναι αβάσταχτα υψηλό οδηγώντας μας να ζούμε σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. 

Το ΠΑΣΟΚ, είναι το Κίνημα που γέννησε το σύγχρονο κράτος μας, την Ελλάδα της διαφάνειας, των ίσων ευκαιριών, του κοινωνικού κράτους, του κράτους δικαίου, της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η ανασυγκρότηση του κράτους πρόνοιας, η ενδυνάμωση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η φορολόγηση των μισθωτών με κοινωνική δικαιοσύνη, η αύξηση των μισθών και των συντάξεων, όχι με επικοινωνιακά τρικ, αλλά στην ουσία, αποτελούν σταθερά στοιχεία της προοδευτικής μας πολιτικής.

Η πρόοδος είναι η πυξίδα μας. Κρίσιμος άξονας πάντοτε υπήρξε η διασφάλιση της αυτονομίας μας. Γι’ αυτό από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε ο Πρόεδρός του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, δίνει μάχες ενάντια σε κάθε είδους εξάρτηση, σε ένα πολιτικό σύστημα που νομίζει ότι χωράει μόνο γόνους και εξαρτώμενους. Η κοινωνία έχει αλλάξει όμως πια.

Για να γίνει η πρόοδος πράξη, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τις πληγές του παρελθόντος. Η εμπιστοσύνη του πολίτη χάθηκε, όχι επειδή οι έννοιες θεσμοί, δικαιοσύνη, αμεροληψία έχασαν την σημασία τους, αλλά επειδή κάποιοι φρόντισαν να τις αδειάσουν από περιεχόμενο με τις πολιτικές τους.

Η προοπτική δεν χαρίζεται. Χτίζεται με προοδευτικό σχέδιο, με ισχυρή βούληση, με κοινωνική συμμετοχή.

Γιατί το “δίκαιο” δεν πρέπει να είναι ζητούμενο. Πρέπει να είναι αυτονόητο. Και αυτό είναι το στοίχημα της γενιάς μας.